Vorige week kwam ik het weer tegen, iemand die zich al heel lang “anders” voelde.
Ze merkte dat ze sneller geraakt was, als ze geraakt werd. Haar reactie kwam uit haar tenen en ze kon het meestal niet in/of verborgen houden. Ze kende verder geen anderen, die dit ook hadden. Dus er moest iets “mis” met haar zijn. Met behulp van anderen was ze gaan zoeken. Zij waren uitgekomen bij het feit, dat ze misschien wel bipolar was. Gelukkig heeft ze haar onderzoek hier niet bij gelaten en kwam ze achter dat ze meer hooggevoelige eigenschappen heeft, dan bipolar.
Ik word altijd heel verdrietig van dit soort verhalen. Het is fijn dat zij verder heeft gekeken. Maar hoeveel meer dan gevoeligen zijn er eigenlijk gediagnostiseerd als zijnde bipolar, autistisch, of borderline? Of denken dit van zichzelf?
Afgelopen weekend kwam ik langs een interview van thrillerschrijfster Marion Pauw. Voor haar nieuwste boek ‘De wilden’ verbleef ze samen met haar kinderen bij een indianenstam. Zij en haar dochter voldoen aan de westerse normen. Marion had moeite met de tijdloosheid en haar dochter met de halfnaakte mensen van de indianenstam. Haar zoon daarentegen is gediagnostiseerd in het autistisch spectrum. Binnen 5 minuten stond hij te vissen en te voetballen. Kende binnen een dag iedereen en iedereen kende hem. Hij sprak geen woord Spaans, maar hij en de indianen begrepen elkaar perfect. Ze eindigt dit interview door te zeggen “Ik ben inmiddels van dat hele autisme-idee afgestapt. Mijn zoon heeft geen stoornis. Hij is gewoon een indiaan. Helaas voor hem is hij in de westerse wereld geboren waar hij opeens schoenen aan moet en de buurvrouw gaat gillen als hij in een hoge boom klimt. Stel: we zouden een Amsterdams kind, dat bang is voor spinnen bij de indianen zetten. Dan zouden zij waarschijnlijk denken, dat dat kind een afwijking heeft.”
Ik denk, dat meer dan gevoeligen ook uitstekende indianen zouden zijn. Dus: Meer dan gevoelig, zo gek nog niet! 😀 Als we onze gevoeligheid als talent gaan inzetten, dan maken we de wereld een stukje mooier en bewuster.
De tranen stromen weer.
Deze kinderen leren ons een weg.
Het komt me zo bekend voor.
Communicatie is op vele manieren te ervaren en te uiten.
Wat fijn dat deze jongen zo’n moeder heeft.
Hulpverlenen, hokjes plaatsen al houvast, een diagnose stellen
en bijstellen is leven vanuit je hart.
Dankjewel voor deze blog!
Dit is op HSP Cafe Deventer herblogden reageerde:
A golden oldie 😀